Derin Mavi’nin Hikâyesi
Söğüt’te doğmak, denize doğmak demektir. Burası öyle bir yerdir ki çocuklar, gözlerini Ege’nin tuzlu maviliğinde açar. Dalga sesleri, onlara ninni olur. İyot kokusu, annelerinin teni gibi siner içlerine. Ben de o çocuklardan biriydim
Henüz üç yaşımdaydım. Annemin sıcaklık eli avucumdayken o taşlı patikadan sahile inerdik. Yol boyunca ayaklarım, küçük taşlara takılır ve deniz görünür görünmez içimde kıpırtılar başlardı. Kalbim hızlanır, minicik ayaklarım sabırsızlanırdı. Sahile vardığımızda annem karnımdan kavrar, beni suya bırakırdı. Ellerimi ve ayaklarımı çırpar, suyun içinde kuş gibi süzülmeye çalışırdım. Henüz yüzmeyi bilmezdim ama yüzmeyi istemek bile yeterince büyüleyiciydi. Maviliklerin beni çağırdığını hissederdim. Çünkü Söğütlü olmak demek, denize doğmak demektir.
Ben denize doğdum ve o gün bugündür deniz, sadece bir su kütlesi değil benim için; bir yoldaş, bir sırdaş, bir tutkudur. On yaşıma geldiğimde beş metre derinliğe inebiliyordum. Her iniş, yeni bir dünyanın kapısını aralıyordu bana. Balıkların dansı, yosunların sessiz salınımı, ışığın su altındaki kırılgan oyunu… Büyüleniyordum.
Derinlik, beni çağırıyordu. On beşime geldiğimdeyse artık on sekiz metreye inebiliyordum. Öyle ya: Ben Söğütlüydüm. Burası, ezelden beridir sünger avcılarının ve balıkçıların köyüydü. Bizim buralarda metrelerce derine dalan süngercilerin hikâyeleriyle büyüdüm. Suyun altı, sessizdi lâkin ben her inişimde içimde bir şeylerin yükseldiğini hissediyordum.
Ve bir gün anladım: Ne kadar derine insem de o “Mavi”yi -çocukluğumda gözlerimi kamaştıran, düşlerimi süsleyen, kalbimde yer eden o “Derin Mavi”yi- bulamayacaktım.
Çünkü Derin Mavi, bir renk değildi. Bir hayâldi. Bir özlemdi. Varılmak istenen yerdi. Bir sırdı.
Derin Mavi, hep biraz daha ileride, hep biraz daha aşağıdaydı. Hiçbir zaman tam olarak ulaşamayacağım bir yerdi belki de. Muhtemelen bu sebeple hep oraya doğru çekiliyordum.
Çünkü bazı renkler, bulunmaz. Bazı maviler, sadece kalpte yaşar. Issız bir Ege köyünün nev-i şahsına münhasır varoluşudur Derin Mavi. Hem huzurdur hem de edebiyatı kokan maviliklerdir. İçimizdeki derinlik arayışı ne kadar güçlüyse gözümüzün gördüğü mavi de o denli derindir. Bilirsiniz ki bazı evler, ruhunuza iyi gelir: Tıpkı Ege’nin derin mavisinin kıyısındaki Derin Mavi gibi.
Buraya adım attığınız an, sizin mavi hikâyeniz de yazılmaya başlar.
Niyazi Bilgiç
